म दरबार स्क्वायर!

म अडिग छुँ, बुझ्न जटिल छुँ
हो हल्का डग-मगीए भुकम्पले
तर मेरो शिर निहुरिएन ।

खसे होलान केहि पत्थर हरू
तर अास, अहँ अझै मरेको छैन
म फेरि पुनः निर्मित अवस्थामा छुँ
बन्छु म फेरि अाउनुहोला
तपाइका साना, मझ्याैला र ठुला
क्यामेराहरूमा कैद गर्नुहोला
त्यसैले म दरबार स्क्वायर,
दिन दिनै पुरातन मेरो सान भनेर
नियाल्दै बस्नेहरू लाइ सम्मान दिन्छुँ ।

मलार्इ कयाैँ बर्ष देखि अढिग
नेपालको शान, मान भन्छन तर
भुकम्प ले, अलि कति थोरै कुरूप बने
तर म अझै अडिग छुँ, निर्माणाधिन छुँ ।

हेर्दा फलामे रड्हरूले झन घेरिएको देखिन्छुँ
लाम्चा तख्ता र काठहरू ले टेकिएको देखिन्छुँ
अास बाहेक बिकल्प केहि छैन, लाग्छ सरकार ले साँथ दिए
म अझै सुन्दर र मजबुत भएर निस्किने छुँ,
हो म तेही दरबार स्क्वायर ।

दिन दिनै कयाैँ अाँखामा बस्ने गर्छु
दिन दिनै कयाैँ पाइलाहरू मेरो वरिपरि चालिइन्छन
कोही मेरो अवस्था देखेर रोकिइन्छन
कोही झुक्छन,
हो म तेही दरबार स्क्वायर ।

कयाैँ पल्ट क्यामेरामा कैद
कयाैँ पल्ट अाँखाहरूमा रिझ्छुँ, म भिझ्छु,
कयाैँ पल्ट त सपनाहरूमा पनि देखिन्छु, अरे खैरेले भनेको ।

दिन दिनै,
हर एक दिन तस्विर हरूमा कोरिन्छु
बारिक बारिक मलार्इ नियाल्छन
भित्ताका मेटिन लागेका महाँकालका,
तस्बिर हरू कयाैँ पल्छ छिचोलिन्छन
र
सेतो पानामा कालो रंगको पेन्सिल ले
बन्छु, मेटिन्छु, फेरि बन्छु फेरि यो भएन है
भनेर मेटिन्छु, बन्छु मेटिन्छु र फेरि नियालीन्छु
हो म तेहि दरबार स्क्वायर।

यहाँ जोडी हरू नी अाँउछन, हात समाइ बस्छन
अाफ्नो माया एकै छिन, अँह मलाइ नियाँलछन बरू
भित्ताहरूमा कोरिएका बिचित्र चित्रहरू हेर्छन
र हाँस्छन, क्या राम्रा छन है, छेउ छाउमा रहेका मुर्तिहरू
हेर्दै, गहिरिएर सोच्दै एक अर्कालाइ भन्छन
कसरी कस्ले कोरेको होला है, कति मिहेनेत लाग्यो होला है?

हो म तेहि दरबार स्क्वायर ।