व्याङ्गयातमक प्रस्तिुतिको सानो प्रयास!

यो मेरो समाज जहाँ आखाँले देख्छ तर हेर्ने समय छैन,

जहाँ कोहि भेटिन्छ तर पहिल्याउने समय छैन,

जहाँ केहि खस्छ गोजीबाट क्यामेरा निस्कन्छ तर हात छैन,

जहाँ कोहि लड्छ साथ त के विचरा भन्ने ओठ छैन अनि यस्ता अनगिन्ति कुराहरूले बेरिएर न्यानो भई बसेको समाज ,

जहाँ भित्र भित्रै सल्केको आगो छ तर निभाउने सामर्थ छैन ।

यहाँ मान्छेलाई फुर्सदै छैन राजनितिज्ञहरूको कुरा काट्न ।

जहाँ, त्यहीँ मान्छेले जान्यो काटेको कुरा बाढ्न अनि कुरा र पैसा साट्न ।

हजुर! एक कान दुइ कान मैदान, अनि मह पनि आफै काट, हात पनि आफै चाट ।

यो सञ्जाल, सञ्चारको मात्र दोष रहेन, मात्र यति हो, त्यसको संचालक मेरै समाजका मनिस भै’दियो ।